Adam

Son bahar ilk esintileriyle yüzünü daha yeni göstermeye başlamıştı. Adam içindeki koca dünya ile başedememenin sıkıntısıyla kendini sokaklara vurmuştu. Kafasındaki kırk tilkinin birbirine değmeyen kuyruklarından daha hızlıydı belki de adımları. Oysa ona göre hepsinden hızlı geçen bir ömrü vardı yaşanamamışlıklarla dolu. Ne adımlarının ne de ömrünün hızına ayak uyduramıyordu düşünceleri. Aklı hep dağılıyordu anılarının arasında. Aslında tek amacı sadece biraz yürüyüşle kendine gelmekti ama şimdi nerede olduğunu bile kestiremiyordu. Yol boyunca hedeflerini sürekli değiştirmişti. Önce alt caddenin sonundaki yarısı viraneye dönmüş, diğer yarısında ise hala yaşamakta direnen Müjgan teyzenin evine kadar yürüyecek ve dönecekti. Çünkü onun için anlamı büyüktü bu zavallı tarihi yapının. Belki bu evin etkisinde kalmasından rüyalarında hep viraneler görürdü, savaştan arta kalan yıkıntılar içinde küçük çocukları arardı. Sadece ağlama seslerini duyar dualarla yakarışlarla yıkık kubbelerin arasında koştururdu. Ama hiçbir zaman tek bir çocuk bile bulamadı. Sonra ilkokulda 5 yıl boyunca ( o zamanalar büyük bir keyifle) koridorlarında koşturduğu okula kadar gitmeye karar vermişti. En son kendini kasabanın bitişinde ki deniz fenerinin yanından geçerken bulmuştu. Henüz o içindeki bulutlar dağılmamıştı daha  fazla yürümeliydi... Nefesini düzenli alabilmek için artık arada göğsüne vurması gerekiyordu. Kalp krizi geçirme korkusuyla öksürük krizlerine giriyordu. Halbuki ne aile ne akrabalarında hatta ne de mahallesinde bile kalp rahatsızlığı olan yoktu. Ama paranoyaklık artık damarlarına işlemişti resmen. Oldukça sıradan sayılabilcek bir hayat yaşamıştı. Belki doğumdan kalma bir bunalım hali hariç. Annesinin belden aşağısında felç vardı onun doğmunun sebebiyle. Yada ebenin gençliği sebebiyle ama kimse ebeyi suçlamamıştı hiç. Yani her zaman kendine dert edinecek bir mevzusu bulunurdu. En mutlu anında mutlu olmaktan korkardı. Çok gülmek çok ağlamak getirir derdi yaşlı ninesinin nefesiyle. Hiç sıkıntısı yoksa gülmeyi dert ederdi kendine ki haddinden fazla duygusaldı zaten. O yüzdendir ki hep o çocuk çığlıkları olurdu rüyalarında. Aşık olmuştu bir keresinde. Ama aşktanda korkmuştu. Halbuki kızda sevdalıydı ona delicesine. Onun deliliklerine. Çocuğu gibi görüyordu adamı. O ürkek endişeli kaçak hallerine kıyamıyordu. Belki birlikte olsalar zaten olmazdı bu ilişki. Kadın üç güne dayanamazdı onu taşımaya. Taşınmaya muhtaçtı kendi farkında olmasa bile. Bir çocuktan farkı yoktu çoğu zaman hatta onu şimdi böyle yürümeye zorlayanda içindeki o çocuğun hesaplaşmasıydı zaten. İleride, hala çok uzakta gözüken ağaçta yolculuğun son bulmasına karar verdi. Ve düşüncelerini durdurmak için bir şarkı mırıldanmaya başladı. Şarkılara da aşıktı. Bazen en olmadık zamanda kendini saçma sapan hareketlerle dans ederken bulurdu. İçinde çılgın bir şarkı belki Bob Marley, belki Garth Brook zıplatırdı onu odalarda. Geçmişten kalan aklında bir ezgiydi bu sefer diline dolanan. Bulutlarda kaybolan aya inattı belki İlhan İremin mısralarında gezinen ateş böcekleri. "ateş böceği, aydınlat geceyi, şarkılara dizelim binbir heceyi.... ışıltınla tutuştur karalanmış gerçeği...." En sonunda vardı son hedefi olan kurumaya yüz tutmuş ala Çınara. Karşısında Deniz çırpınıp duruyordu yüreğiyle savaşırcasına. Gözleri kayan yıldızları andıran martılarda aklı ise sırtını yasladığı ağaçta. "Hangimiz daha yaşlıyız" diye geçiriyordu içinden. Oysa henüz yolun yarısına merdiven bile dayamamıştı Cahit Sıktı ya göre. Bir kaç adım kalmıştı yarılamaya ömrü ama ona sorarsanız içinde hezeyan halindeydi zavallı çocuklar. Evet aslına bakarsanız bir o kadar yaşlıydı duygularıyla... Her soruna her olaya duygularıyla bakıyordu kendini bildi bileli... Buda oldukça yıpratıcı bir durumdu açıkçası. Evet ağaç kurumaya yüz tutmuştu, oysa belki ömrünün baharı sayılabilecek yaştaydı fakat akranlardı ona göre. Hem sokaktaki çocuklarla sek sek oynuyor hemde vicdanıyla deccali doğuruyordu. Ülkesinde kendi inandığı görüşün kavgaları verilirken 15 inde canlar toprağa girerken o sadece rekli camdan seyrediyor ve bunu kendine yediremiyordu. Ama hiçbir hamlesi de yoktu. Azap içindeydi yani yüreği. Kar kadar beyazdı, Berfindi yüreği. Bir noktaya varmalıydı ama en olmadık anda en olmadık anlara gidiyordu aklı. İlk sevgilisiyle üniversite dönelerimde girdiği tartışmaları hatırlıyor ve avutuyordu kendini. Benden geçti ki artık diyordu için için. Besbelli teselli ediyordu yüreğini. Ne olurdu o gerçek aşkına kavuşabilseydi başını yaslayabilseydi ve özür dileseydi tüm yapamadıklarından. Aklından geçirdiği onca düşü gerçekleştiremediklerinden. Şu çırpınan koca denizde küçücük bir yelkenli olsaydı da bahane bulsaydı çaresizliğine. Başını yaslayıp aşkının dizlerine yapamadım deseydi. Savaşamadım dünyanın kirli düzeniyle. Artık sabah alacasını vermeye başlamıştı yüzünü ki bir umut belirdi içinde... Tüm kuruyan dağılan dalların arasında hala bir yeşil yaprak ona bakıyordu. Rüzgara ayaza inatla direniyordu. Sen ne yapıyorsun burda kurumuş ot misali diye düşünerek tekrar kalktı ayağa. Daha yazacak çok sözü, yaşayacak öyküleri vardı. Geri dönüş yolu gelişinden meşekatliydi. Tokatlar yiyordu sanki bir bir yüzüne. Senelerce çürümüş merdivenlerinde zıpladığı okul tek tek soruyordu ona, tahtada bir harita, harita da dünya... Söyle diyordu sanki insanlık nerede.... Sonra Müjgan teyzenin evi ve çift taraflı merdivenleri... Birinden çıkacak birinden ineceksin ve mutlaka her inişin bir çıkşı olacak diyordu... Sonun da vardı evinin tütmüş baca kokusuyla tütsülenmiş odasına adam. Başladı adım adım hayal ettiği tertemiz dünyayı anlatmaya... Ve durdu dünya yaşattığı acıların utancından...

Kemoterapi ve sonrası

Bir çoğunuz daha doğrusu beni tanıyanlarınız bilirsiniz, doktorların bile daha çok erken dediği bir yaşta meme kanseri ile mücadele ettim... Ne o süreçte ne de şimdiye kadar kendimi daha zinde tutacak hiçbir çabam olmadı... Belki psikolojik belki bıkkınlıktır bu... Ama artık herkes bilsin... Bilsin ki ben dönemeyim vazgeçemeyim... Şuan da tedavi görenler için ufak bir tavsiye... Öyle onu ye bunu yap diyemem o lanet mide bulantısı kolay kolay geçmiyor... Tedavi bitip aylar geçmeden ağızınızdaki plastik tadı gitmiyor... Ama en iyisi ayran, yoğurt... Bana en iyi ayran geldi... Tedaviye gitmeden önceki gün başlıyordum iki gün durmadan içiyordum... Zaten başka da birşey süremiyordum ağzıma... Su bile iğrenç geliyordu... Ben ki çayı çok severim o süreçte çay bardağım hep doluydu ama hiç boşalmıyordu... Sabunlar, kolonya, nane, kekik hepsi hepsi iğrençti o dönemde... Hala daha bazen alırım kokusunu... Nerdeyse 3 sene geçti üzerinden... Neyse şimdi kendimi toplama sürecine giriyorum... Çünkü doktorlarım artık kendime iyi bakmam için dünyanın en iyi sebebin sundular bana... Bir çocuk sahibi olabilirim... İzin verdiler... Yapmam gereken o kadar çok şey varki... En başta ben hiiiç sigarayı bırakmadım... Öyle hemen kızmayın... Onca sıkıntıyı çekip nasıl hala içersin demeyin... Bende dert bir değildi... Madem buraya geldi konu biraz açayım... Ben ocak 2012 de ameliyat oldum... Şuabt ayında kemoterapim başladı... Aynen doktorumun dediği gibi oldu sevgililer gününe saçsız girdim... :) Çok üzülmemiştim hatta hiç üzülmemiştim, hiç ağlamamıştım ve ayrıca bırakmıştım sigarayı... Ama hiçbir şey benim beklediğim gibi gitmedi... İkinci kemoterapi çok sarsmıştı... Çok ağladım çok bağırdım... Bu duruma en çok annem üzüldü... Ve sonuç ben 3 hafta sonra 3. kemoterapiye gitmeden önce ayın kitleden annemde çıktı... Her ne kadar hormonal de deseler psikolojik kısmının ağırlığı öğrenmiş olduk... İşte o zaman yıkıldım... Kendi acılarınız yakmıyor canınızı... Ama sevdiğiniz olunca dünya duruyor.... 3. tedavide 1 hafta sürdü sıkıntım... Geçtiği gün annem için çapaya gittik... O kadar dikkat et denilen dönemde ben 3 gün  3 gece çapada koştum... Gece dörtlerde kan taşıdım labatoruarlara... Doktorlar annemi kontrole geldiklerinde önce bana bakıyorlardı çünkü bitkin vaziyette yatıyordum onun yatağında... Ne saçım vardı ne kaşım... Suratım bembeyaz... Annem 70 yaşındaydı ameliyat olduğunda... Ona sadece radyoterapi verildi... 1 ay hergün gittik hastaneye ki son dönemlerinde ben gidemedim yanında... Çünkü terslikler bitmiyordu... O kadar yoğun ve karmaşık ki atlıyorum anıların sırasını... Annem ameliyat sonrası enfeksiyon kaptı... İltihaplandı yarası... Evime yakın hastahaneye gittik hergün... Ben antibiyotik kullandığım süreçte evde annem ve nişanlım ağır grip geçirdi ve yine ben taşıdım onları sırayla her akşam hastahaneye.... Neyse annemin iltihaplı döneminde her gün şırıngayla iltihap çekip pansuman yapıldı hemşireler bana sen gelme ne olur diyordu... O ortamda bulunmamalıydım ama başka çarem yoktu... Bir gece annem 40 dereceyle hastahaneye yattığında artık daynamadım bahçede hüngür hüngür ağlayıp yaktım sigarayı... Evet çare değildi ama duramıyordum ayakta... Abim yanımda yapma Demet diye beni tutmaya çalışıyordu... Neyse bu süreçte geçti... Ben 6 kür tedavimi aldım... Tam bitti diyordum ki haziranın başında nişanlım ağır bir trafik kazası geçirdi... Kafasını resmen patlatmıştı, yoğun bakımda yatıyordu... Ben yine ağlamadım... Başının sağ tarafında zımbalar vardı, burnu tamponlarla kocaman olmuş ve yoğun bakımdan tamografiye giderken tanınmayacak haldeydi... benim önümden geçip gitti ve ben tanımadım... Çok sonra farkettim o olduğunu... Günler, haftalar bu kez onun için geçti hastanede... Ben yine rezil hallerdeydim artık kirpiklerim bile yoktu suratıma beyaz bile diyemem renksizdim... Sonuçsa tüm bunlardan 2 ay sonra evlendik... Müthiş bir inatla düğünümüzü yaptık... her tarafımız yapay, hepsi takmaydı... benim kafamda peruk eşimde idareten takılmış dişler vardı... Ama çok mutluyduk... İşte tüm bu  sebeplerden ben hiç bırakamadım sigarayı... Şimdi bundan sonraki yazılarda o illetten kurtulma denemelerim ve vücudumu toparlayıp çocuğa hazırlanma sürecim olacak... Pes etmicem... Yorulmadan, bıkmadan belki sadece hayallere tutunarakta olsa ek bir tedaviye gerek kalmadan hayırlısıyla alıcam çocuklarımı kucağıma... Hepsini buradan sizlerle de paylaşacağım... Ve son olarak size bir kaç resim... O günlere dair... Eşim görmese bari hiç hoşlanmayacak bu durumdan... :) Şimdi eklerken reimlere baktım daaaa ben hep güldüm... Allahıma onlarca yüzlerce binlerce kez şükürler olsun ki beni güldüren insanlar ile birlikteyim...